Święcki (przybrane nazwisko Lewandowski) Antoni Julian (1913—1989), inżynier rolnik, hipolog, redaktor.
Ur. 15 VI w Kiełkach (pow. płoński) w rodzinie ziemiańskiej, był synem Kajetana i Stefanii z Sowińskich.
Po ukończeniu w r. 1932 gimnazjum księży marianów na Bielanach w Warszawie podjął Ś. studia na Wydz. Rolnym SGGW. Działał wówczas w narodowo-katolickich organizacjach akademickich i był członkiem korporacji «Patria» (od r. 1937 prezesem, od r.n. oldermanem). W r. 1936 przerwał studia i odbył roczną służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, którą ukończył w stopniu plutonowego podchorążego rezerwy z przydziałem do 7. Wpol. Dyonu Artyl. Konnej w Poznaniu. Po ukończeniu studiów i uzyskaniu absolutorium w r. 1938 zajął się administrowaniem rodzinnego majątku Rzewin koło Płońska.
Zmobilizowany w sierpniu 1939, został Ś. skierowany do Ośrodka Zapasowego nr 1 w Mińsku Maz. i brał udział w obronie Warszawy jako dowódca 6. działonu 5. baterii 1. Dyonu Artyl. Konnej. Podczas okupacji niemieckiej mieszkał w Warszawie i odnowiwszy kontakty organizacyjne z czasów studenckich, działał w konspiracji: politycznej, w Obozie Narodowo-Radykalnym, oraz wojskowej pod pseud. Długosz, w Narodowej Organizacji Wojskowej, a potem Narodowych Siłach Zbrojnych (do r. 1944).
Dn. 25 III 1945 uzyskał Ś. w SGGW dyplom inżyniera magistra w zakresie produkcji zwierzęcej na podstawie pracy Próba oceny wartości handlowej buhajów, napisanej pod kierunkiem Jana Rostafińskiego. Od marca t.r. był zatrudniony w Pomorskiej Izbie Rolniczej w Starogardzie, jednak w obawie przed represjami za działalność okupacyjną przez kilka lat często zmieniał pracę, używając nazwiska Lewandowski. Przeniósł się na Śląsk, gdzie w Państw. Nieruchomościach Ziemskich administrował przez dwa lata majątkiem w Łabędach pod Gliwicami, potem na terenach północnych tzw. ziem odzyskanych pracował od grudnia 1947 w dziale obrotu zwierzętami Wydz. Przemysłowo-Rolnego «Społem», zajmując się rozprowadzaniem koni z państw skandynawskich. W lutym 1950 zamieszkał w Warszawie i podjął pracę w tworzonej wówczas Centrali Obrotu Zwierzętami Hodowlanymi jako p.o. kierownik, a następnie zastępca kierownika działu obrotu końmi. W r. 1954 pracował krótko w Centralnym Inspektoracie Standaryzacji Min. Handlu Zagranicznego, gdzie również zajmował się problematyką konną.
W sierpniu 1954 przeszedł Ś. do Państw. Wydawnictwa Rolniczego i Leśnego, gdzie początkowo na pracach zleconych, a od kwietnia r.n. jako pracownik etatowy redagował wszystkie książki i broszury o tematyce hipologicznej. Dodatkowo w r. 1957 Polski Związek Hodowców Koni powierzył mu redagowanie działu hodowli koni w miesięczniku „Przegląd Hodowlany”. We współpracy z Andrzejem Prądzyńskim opublikował Ś. książkę Transport konny (W. 1956), omawiającą aktualną wówczas problematykę transportu towarowego. Był redaktorem wszystkich prac Witolda Pruskiego dotyczących hodowli koni, a także publikacji o zasięgu światowym, m.in. Zdzisława Rozwadowskiego „50 years of breeding pure blond Arabia Horses in Poland in their genealogical charts 1918—1968” (W. 1970) oraz Edwarda Skokowskiego „Tablice genealogiczne koni arabskich czystej krwi” (W. 1972); należał do inicjatorów i był redaktorem wydawanej w l. 1966—78 serii monografii trzynastu stadnin i państw. ośrodków hodowli zarodowej koni.
Ś. przyczynił się do powołania w r. 1966 nowego czasopisma „Koń Polski”, poświęconego wyłącznie problematyce hipologicznej; został jego redaktorem naczelnym. Zorganizował pismo jako kwartalnik na wysokim poziomie, bogato ilustrowany, a do współpracy zaangażował szerokie grono fachowców z różnych dziedzin hipologii; stanowisko przewodniczącego Rady Programowej powierzył Pruskiemu, który pełnił je do r. 1982. Oprócz problematyki bieżącej, dotyczącej stadnin, hodowli zarodowej i jeździectwa, starał się publikować artykuły biograficzne i wspomnieniowe związane z tematyką hipologiczną, zwłaszcza dotyczące oddziałów konnych WP w II RP. Zmagając się z cenzurą, głównie w zakresie dokumentacji fotograficznej, ogłosił w „Koniu Polskim” m.in. artykuły gen. Romana Abrahama „Kawaleria w kampanii wrześniowej 1939” (1964 nr 4) i Zygmunta Bieleckiego „Sport jeździecki w broniach konnych w okresie międzywojennym” (1974 nr 4). Jako przewodniczący komitetu organizacyjnego 50-lecia Polskiego Związku Jeździeckiego (3 VI 1978) wydał numer jubileuszowy „Konia Polskiego” (1978 nr 2), w którym m.in. przedstawił sylwetki 80 osób zasłużonych dla polskiego jeździectwa. Redaktorem naczelnym był do przejścia na emeryturę w r. 1981, a członkiem Komitetu Redakcyjnego do r. 1983. Na łamach tego czasopisma opublikował 110 swoich artykułów dotyczących problematyki hodowli koni i ich eksportu oraz sportu jeździeckiego, a także wiele sprawozdań ze zjazdów, narad, konferencji naukowych krajowych i zagranicznych. Należał od r. 1961 do Polskiego Tow. Zootechnicznego, w r. 1985 wszedł w skład jego komisji historycznej. Był członkiem założycielem NSZZ „Solidarność” w Państw. Wydawnictwie Rolniczym i Leśnym. Jego ostatnią opublikowaną pracą było wspomnienie pośmiertne o Pruskim („Przegl. Hodowlany” 1984 nr 5); nie zdążył ukończyć monografii Hodowla terenowa koni półkrwi w Polsce okresu międzywojennego. Zmarł 12 VI 1989 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kw. 2/VI/25). Był odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1977).
Ś. był dwukrotnie żonaty; od listopada 1939 z Jadwigą Ziomek (zm. 1947), a od listopada 1964 z Zofią z Chrystkowskich 1.v. Nowicką (zm. 1988). Dzieci nie miał.
Księga pamiątkowa SGGW (1958), II; Kukawski L., To już dwa lata od śmierci Antoniego Świeckiego, „Przegl. Hodowlany” R. 59: 1991 nr 7 s. 27—8; Szewczyk M., 18 lat z „Koniem Polskim”, „Koń Pol.” R. 20: 1985 nr 6 s. 8—10 (fot.); — Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1989: „Koń Pol.” R. 24 nr 4 s. 39—40 (L. Kukawski, fot.), „Przegl. Nauk. Liter. Zootechnicznej” R. 35: (1990) z. 3—4 (141—142) s. 43—6 (tenże, fot.), „Życie Warszawy” nr 139, 140, 142; — Mater. Red. PSB: Nota biogr. Ś-ego autorstwa Lesława Kukawskiego z r. 1992.
Stanisław Tadeusz Sroka